Nasz patron - Ignacy Daszyński
Ignacy Daszyński urodził się w 26 października 1866 r. w Zbarażu, na terenie Galicji. Pochodził z licznej rodziny, której trudno było utrzymać się z zarobków ojca – urzędnika. Od szóstego roku życia uczęszczał do miejscowej szkoły O.O. Bernardynów gdzie dał się poznać jako dobry uczeń. W wieku dziewięciu lat stracił ojca i od tej pory przyszło mu żyć w ciężkich warunkach materialnych.
Kolejnym etapem życia Daszyńskiego był Stanisławów gdzie przenosił się wraz z rodzeństwem i matką. Tam też rozpoczął naukę w gimnazjum. Aby mógł kształcić się dalej na życie zarabiał udzielaniem korepetycji. To mu nie przeszkadzało w tworzeniu własnego światopoglądu, toteż wraz ze swoim bratem, Feliksem, brał udział w licznych manifestacjach patriotycznych.
W 1888 r. został wydalony z gimnazjum za głoszone przez siebie socjalistyczne poglądy, ale z nauki nie zrezygnował, uczył się sam. Często zmieniał swoje miejsce pobytu: Kraków, Lwów i Warszawa były miastami, które odwiedzał najczęściej. Przebywał także za granicę w Paryżu, Zurychu. Powrócił jednak do Krakowa i objął redakcję gazety "Naprzód". W pisanych przez siebie artykułach ostro krytykował nędzę robotników i chłopów, domagał się także powszechnego prawa wyborczego.
Rok 1897 szczególnie zapisał się w życiu Daszyńskiego – otrzymał wtedy mandat do parlamentu, a sam rozpoczął aktywną pracę. Brał udział w kongresach partii socjalistycznych oraz cały czas pozostawał w kontakcie z najbardziej potrzebującymi robotnikami i chłopami. Wskazywał przykłady wyzysku, nędzy i niesprawiedliwości i domagał się wprowadzenia 8 – godzinnego dnia pracy oraz opowiadał się przeciwko rządom caratu.
Ignacy Daszyński to przede wszystkim gorący patriota, który dążył do odzyskania niepodległości przez Polskę. Do walki o wolność ojczyzny wzywał robotników i chłopów, zwalczał zakusy germanizacyjne. Uważał także, że niepodległość Polski maże spowodować poprawę życia najbiedniejszych. Rok 1914 przyniósł ze sobą wybuch 1 wojny światowej. Działania wojenne stwarzały realne możliwości odzyskania niepodległości. Jedną z nich stało się utworzenie w Lublinie 7 listopada 1918 raku Tymczasowego Rządu Republiki Polskiej, na czele którego, stanął Ignacy Daszyński. Wydany przez rząd Manifest ogłaszał odrodzenie Polski oraz zawierał szeroki program reform społecznych.
Po kilku dniach Ignacy Daszyński ustąpił ze stanowiska premiera i podporządkował się Józefowi Piłsudskiemu, który powrócił już do wolnego kraju. Zrealizowało się więc marzenie gorącego patrioty, a swoje ambicje osobiste oddał dla dobra sprawy narodu. W 1919 r. został posłem w Sejmie Ustawodawczym, wierny ideom socjalistycznym, a rok później objął stanowisko wicepremiera w Rządzie Obrony Narodowej z Wincentym Witosem na czele. W 1922 r. został mianowany w Sejmie wicemarszałkiem, a wszystkie swoje siły zmobilizował na edukację i wychowanie robotników, czego wynikiem stało się założenie Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych.
Wiele czasu poświęcał pracy publicystycznej, pisał i drukował szereg artykułów związanych z rozwojem demokracji w Polsce. W 1926 r. Józef Piłsudski dokonał zamachu stanu, co oznaczało próbę ograniczenia znaczenia parlamentu i wzmocnienia pozycji Prezydenta w państwie. Daszyński jako demokrata i parlamentarzysta sprzeciwił się jego działaniom. W 1928 r. został Marszałkiem Sejmu, który w dużej części składał się z przedstawicieli opozycji, krytykującej posunięcia Piłsudskiego.
W 1930 r. wycofał się z życia publicznego ze względu na zły stan zdrowia. Zmarł w 1936 r. żegnany przez tłumy robotników. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
.png)
.jpg)
